Γιατί άρχισα να τρέχω (και δε σταματάω!)

Έφτασα 33 ετών για να ανακαλύψω ότι μου αρέσει να γυμνάζομαι. Ναι, 33. Ποτέ δεν είχα πιάσει στα χέρια μου μπάλα, ποτέ δεν είχα τρέξει, ποτέ δεν συμμετείχα σε κάποιο άθλημα. Άντε κανένα ποδήλατο, περπάτημα, το πολύ-πολύ κυνηγητό στα διαλείμματα!! Και ξαφνικά άρχισα να το αγαπάω τόσο πολύ που δε θέλω να περάσει μια μέρα που να μην τρέξω. Ή μάλλον όχι και τόσο ξαφνικά….

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν πήγαινα δημοτικό, στη γυμναστική ήμουν πάντα αυτή που φοβόταν την μπάλα, που δεν την διάλεγαν στο βόλεϊ, που την ώρα της γυμναστικής ένιωθε και λίγο παρείσακτη… Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είχα ήδη αντιπαθήσει τη γυμναστική, ήθελα συνέχεια να έχω απαλλαγή και θεωρούσα ότι απλά δεν είναι το στυλ μου.

Θυμάμαι στα 25 μας πως πηγαίναμε για περπάτημα με την ξαδέρφη μου και μου έλεγε «να τρέξουμε, μωρέ, μέχρι την γωνία… 100 μέτρα μόνο» κι εγώ έλεγα «δεν είσαι καλά που θα τρέξω. Με τίποτα δεν μπορώ!»

Η πρώτη επαφή

Όταν έμεινα έγκυος πρώτη φορά, ο αγαπημένος μου παιδικός φίλος, ο Αλέξανδρος επέστρεψε στη γενέτειρα, στο Αιτωλικό δηλαδή, από τις σπουδές του στα ΤΕΦΑΑ και έφερε στο Αιτωλικό μια «διάθεση για γυμναστική στη φύση». Με μια μικρή ομάδα στην αρχή, έβγαιναν σε παρκάκια και …ραχούλες και έκαναν προπόνηση με αυτοσχέδιο, σχεδόν, εξοπλισμό και με ό,τι τους πρόσφερε ο χώρος που βρίσκονταν. Εγώ τους έβλεπα από μακριά και σκεφτόμουν «ουφ, ευτυχώς είμαι έγκυος και δε θα χρειαστεί να μπω στη διαδικασία αν θα στηρίξω το φίλο μου ή όχι…

Μόλις γέννησα, πιάσαμε κάποια στιγμή τυχαία κουβέντα με τον Αλέξανδρο, ο οποίος πλέον είχε αναλάβει πολλά άτομα, είχε φτιάξει νέα τμήματα, είχε οργανωθεί και σε επίπεδο εξοπλισμού κλπ και στα καλά καθούμενα, ούτε που κατάλαβα πώς και τι (!), κανονίζουμε με τον άντρα μου να ξεκινήσουμε οι δυο μας personal training! Τον άτιμο πώς μας τούμπαρε, πώς μας τύλιξε, ούτε που το πήρα χαμπάρι! Χαχα.. Και ξεκινήσαμε με circle training, crossfit και τρεξιματάκι… Καλά εννοείται πως, ακόμα και στο ζέσταμα, μετά από 200 μέτρα πάντα κουραζόμουν και περπατούσα…

Όμως, μου άρεσε πολύ σαν διαδικασία και είδα και γρήγορη αλλαγή στο σώμα μου. Βέβαια, οι τρεις φορές την εβδομάδα μού φαίνονταν υπέρ-αρκετές! Και έτσι πέρασε ένα εξάμηνο μέχρι που έμεινα έγκυος στο γιο μου και σταμάτησα πάλι τη γυμναστική. …Αλλά ξαναξεκίνησα όταν ο γιος μου έγινε 9 μηνών. Δεν μπορούσα να αφήνω και τα παιδιά εύκολα, οπότε δεν πολυήμουν συνεπής.

Η αρχή, όμως, είχε γίνει. Δεν ήθελα να το σταματήσω.    

Ο Αλέξανδρος λέει σε αυτή τη γυμναστική δεν έχει σημασία η ηλικία. Και έχει δίκιο. Έχω βρεθεί στο ίδιο τμήμα με 50άρες που σε βάζουν κάτω για πλάκα! Με έμαθε να αγαπάω τη γυμναστική, να μη φοβάμαι να αγγίξω (και να ξεπεράσω) τα όριά μου, να νιώσω περήφανη για τον εαυτό μου, να θέλω να γίνομαι όλο και καλύτερη!!
Συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει η γυμναστική και πραγματικά πρώτη φορά ένιωσα σαν να πηγαίνω πάλι σχολείο, σαν να μου δίνεται άλλη μια ευκαιρία. Και είδα ότι σε κάποιες ασκήσεις είμαι και καλή!

Και ύστερα ήρθε το τρέξιμο…

Το τρέξιμο ήρθε σαν φυσική συνέχεια των προηγούμενων. Είχα τρέξει μέχρι 4χλμ. σε προπονήσεις αλλά πάντα τελευταία, με μεγάλη διαφορά από τους άλλους και μεγάλη δυσκολία. Σιγά σιγά, όμως, και συμμετέχοντας σε κάνα δυο τοπικούς αγώνες, είδα ότι μπορώ να βελτιωθώ. Άρχισα να κάνω προπονήσεις με την ομάδα των δρομέων που προετοίμαζε ο Αλέξανδρος για το Μαραθώνιο και φτάσαμε στο σήμερα, ένα χρόνο μετά, που ετοιμάζομαι κι εγώ για τον πρώτο μου Μαραθώνιο! Φυσικά, δεν είμαι η σούπερ αθλητική κοπέλα που κερδίζει πρωτιές, αλλά κάθε φορά γίνομαι καλύτερη, κάθε φορά παλεύω με τα όριά μου, κάθε φορά είμαι εκεί!